venres, 21 de maio de 2021

SAIDA DO CAMIÑO DE INVERNO

Tanta investigación durante todo o curso levou o resultado da realización de un pequeno tramo do Camiño de Inverno, para elo veu a visitarnos Santiago Ferrer o cal nos explicou perfectamente o percorrido e a historia do tramo que percorremos. O noso percorrido foi visitar o Mosteiro de Xagoaza no que esta situado a Igrexa de San Miguel e parte deste mosteiro agora son bodegas, Bodegal os cales nos recibiron cos brazos abertos.

As primeiras referencias ao mosteiro de  Xagoaza datan do ano 1092 debido a unha inscrición nunha tumba de San Pedro de Montes, en realidade non atopamos a tumba que o certifique, aínda que si existe un tombo, o Tombo de San Pedro de Montes, de Augusto Quintana Prieto (s.  XIII ou principios do  XIV). Aínda que curiosamente e sabendo que a igrexa de  Xagoaza é de orixe  románico, en devandito tombo non se cita este templo, senón que nos fala do lugar de  Jagoaza e das igrexas de Santa María de  Irmida e de San Pelayo, ambas as de localización descoñecida. Isto poderémolo ver no seguinte traballo de María  C. Rodríguez González en referencia ao Tombo de San Pedro de Montes.

En primeiro lugar o mosteiro foi dunha orde relixiosa hospitalaria, despois militar e por último de carácter diverso como centro espiritual.

O edificio orixinal, que é posterior ao mosteiro primitivo ( XVIII), tiña dúas frontes, un deles desapareceu non fai moito. No que queda pódese apreciar un fermoso escudo de armas. Outro máis se atopa no patio interior nunha das súas columnas.

A igrexa está separada do edificio e a súa orixe remóntase ao século  XII. É unha templo dunha soa nave e conserva a súa ábsida  románico  semicircular, así como parte da porta sur e os  canecillos que adornan o beirado da ábsida. A sinxela fachada foi reformada no século  XVI e posteriormente engadíuselle a espadana de dous corpos. Ten dúas portas con arco de medio punto una delas adornada coa Cruz de Malta.

No interior destacan os restos das pinturas  manieristas no  prebisterio do coñecido Mestre de  Xagoaza, do ano 1586, un fermoso retablo barroco de Juan Pascual de Barrio de 1679 e unha custodia de  Matías  GonEl mosteiro quedou en abandono no século  XIX e non foi ata o ano 1988 que foi restaurado e hoxe os edificios  monacales que se conservan forman parte dunha adega, adega que conta cunha cova tradicional de grandes dimensións para a conservación dos viños.

Sobre o río Mariñán aínda se conserva unha vella ponte denominada Ponche dá Acea e os restos do muíño que lle dan nome.

San Miguel de  Xagoaza forma parte do Camiño Natural da Interior Vía  Nova, Tramo  Biobra – Petín. Debemos saber tamén que o mosteiro de  Xagoaza localizábase moi próximo ao camiño de inverno a Santiago e a iso débese o seu carácter hospitalario durante séculos. Por  Xagoaza tamén pasaba unha vía de comunicación que unía O Barco de Valdeorras con Ou Cebreiro, pasando polo interior de Ou Courel.

Saimos  do colexio.


Observando o Castro desde Veigamuiños 

Santiago explicando a quen pertencía o Castro 

Muiño no Rio Mariñan

Casa tradicional co seu forno


Interior da Igrexa


Bodegas Godeval



Pequeno almorzo antes de regresar




A CUNCHA DO PEREGRINO

Como non podía ser de outra maneira tiñamos que levar un símbolo dos peregrinos na nosa andadura polo Camiño de Inverno, ocorreusenos facer a cuncha do peregrino: 

A cuncha do peregrino é o símbolo máis representativo do Camiño de Santiago, a orixe desta cuncha remóntase a fai máis de mil anos e xunto a ela, existen diversidade de teorías que tentan relacionar este símbolo co Camiño de Santiago.

Sen saber como e desde hai anos a cuncha da vieira converteuse na cuncha peregrina, obxecto que se utilizaba para representar a culminación do Camiño de Santiago por parte dos peregrinos. Cando os peregrinos chegaban á cidade outorgábaselles nun pergamiño acreditativo e colocábaselles no chapeu a cuncha de vieira. Era a maneira que tiñan os peregrinos de demostrar que terminaran o Camiño e visitaran así a capital galega.

Desde o punto de vista relixioso, a cuncha relacionábase coas accións boas, dicíase que mentres o peregrino portase esta cuncha debía someterse aos mandamentos da relixión cristiá.

Doutra banda, outra teoría resalta que a cuncha de vieira simbolizaba a pata  palmeada dunha  oca. A  oca é o símbolo de moitas tradicións antigas do recoñecemento  iniciático.

Desde un punto de vista máis  transcendental, dise que a cuncha da vieira ten relación con  Venus, a deusa do amor. No cadro de  Botticelli podemos ver a  Venus representada encima dunha cuncha de vieira, simbolizando o renacer dunha persoa. Esta teoría está moi unida ao que din moitos peregrinos ao terminar o Camiño: “Cando terminas o Camiño es unha persoa nova, descóbresche a ti mesmo”.Desde un punto de vista máis  transcendental, dise que a cuncha da vieira ten relación con  Venus, a deusa do amor. No cadro de  Botticelli podemos ver a  Venus representada encima dunha cuncha de vieira, simbolizando o renacer dunha persoa. Esta teoría está moi unida ao que din moitos peregrinos ao terminar o Camiño: “Cando terminas o Camiño es unha persoa nova, descóbresche a ti mesmo”.

Non nos levou moito tempo decorar as nosas e verdade que cada un expresou a sua inquedanza polo debuxo de diferentes formas:





Preparo a Mochila para facer o Camiño

 Coa chegada do bo tempo por fin puidemos facer un traxecto do Camiño de Inverno que é o que pasa pola nosa zona pero para poder comezar a facelo tivemos que preparar a nosa mochila viaxeira.

Os nosos profesores explicaronnos que temos que levar na mochila no caso de facer unha ruta:

Que elementos teño que mirar?

O tempo e o percorrido

Equipaxe co que hai que contar

Calzado: É o punto máis delicado. É imprescindible levar un calzado apropiado.

Nas tendas de deportes pódese atopar o de trekking, o máis adecuado para as camiñadas. Debe usarse durante un par de meses antes de iniciar a viaxe.

Aqueles que estreen calzado ou que realicen o Camiño con calzado inapropiado poden acabar abandonando por culpa das molestias.

Pantalóns de media montaña: É importante que estean usados. Prácticos e cómodos. Usaranse para camiñar todos os días. Pode ser unha boa idea levar un impermeable para os pantalóns por se algún día a choiva fai acto de presenza.

Pantalón curto: No verán pódese empregar para durmir, para camiñar durante algún tramo os días de máis calor e, mesmo, para pegarse un mergullo en calquera das piscinas ou ríos que abundan ao longo do Camiño de Santiago.

Suadoiro ou xersei: Cómodo, que pese pouco. Prestará bo servizo os días máis fríos pero non hai que esquecer que haberá que cargar con ela nos días de máis calor.

Peso

Lembra que todo o que metas á túa mochila, as túas costas vai cargar. Cóidache, non penses que es de ferro e que podes cargar todo o que se che antolle.

A columna é o balance dos nosos corpos, se constantemente a  forzas facendo que cargue moito peso, vas magoar. A recomendación xeral, é que nunca debes cargar máis do 25% do teu propio peso. A porcentaxe ideal está entre 10% e 15%.

Así se por exemplo, pesas 60 quilos, non deberías cargar nas túas costas máis de 15.

Por regra xeral, o máis pesado da túa mochila debe de ir no centro e o máis pegado que se poida ás túas costas.

Entón que levar?

• Camisetas: A que leva posta máis outra de reposto.

• pinzas para secar a roupa: Poden chegar a ser moi útiles.

• Calcetíns sen costuras.

• Roupa interior.

•  Chanclas: Imprescindibles para empregar nas duchas dos albergues e para descansar os pés das longas camiñadas.

• Cepillo e pasta de dentes.

• Desodorizante.

• OPCIONAL, Saco de durmir: Se o Camiño realízase no inverno, convén acudir á cita cun bo saco de durmir especialista en soportar baixas temperaturas. Se o Camiño realízase no verán debería resultar suficiente cargar cun saco lixeiro.

•  Esterilla: Poida que nalgunha etapa toque durmir ao aire libre.

• Toalla especial: Nas tendas especializadas en deportes venden toallas de secado rápido. Ademais de non ser un produto moi caro, estas toallas apenas pesan, o que se agradecerá á hora de continuar a marcha.

• Vaselina: Aplicar unha pequena cantidade de vaselina nos pés antes de cada xornada axudará a evitar a aparición das sempre incómodas bochas.

• Deterxente para lavar a roupa.

• Protección solar: Imprescindible.

• Documentación: DNI, tarxeta sanitaria (no caso dos peregrinos estranxeiros, a tarxeta sanitaria europea) e bancaria. Tamén é conveniente andar sempre con algo de diñeiro en efectivo encima.

•  Chubasquero: Imprescindible para que non sorprenda un ballón de imprevisto.

• Teléfono móbil e cargador: Levar un teléfono móbil pode ser unha vantaxe ou un lastre. Hai camiñantes que se dedican a mirar para a pantalla do seu teléfono en lugar da as paisaxes que os rodean. Con todo, camiñar cun teléfono móbil pode ser de gran axuda no caso de que alguén se vexa inmerso nunha emerxencia.

• Credencial: O documento que acredita á persoa como peregrina. Imprescindible para durmir na gran maioría dos albergues. Nalgúns locais é necesario mostrala para beneficiarse dos descontos para peregrinos.

• Navalla.

• Bastón, bastóns ou  bordón: Cada vez son máis os peregrinos que camiñan con este tipo de axuda. Nos últimos anos os bastóns especiais para camiñar están a restar protagonismo ao tradicional  bordón.

• Chapeu: Pode ser dunha gran axuda nos meses de verán.

• Tapóns para os oídos: Nunca se sabe o veciño que lle pode tocar a un nun albergue. O descanso é moi importante.

• Bañador: Moi recomendable os meses de verán.

• Pequena lanterna: A máis recomendable é a de estilo mineiro, que aluma desde a fronte grazas a unha cinta elástica que se coloca ao redor da cabeza. Deste xeito, o peregrino poderá dispoñer das dúas mans mentres a utilice. Algún día pode salvar ao peregrino dun apuro. Convén empregala no exterior cando se emprenda a marcha a horas moi temperás.

• Caixa de primeiros auxilios.

•  Cantimplora ou botella de auga. É imprescindible. No verán é boa idea utilizar un cinto de  hidratación con dous botellos de plástico.

Despois de saber todo de mirar o percorrido e o tempo xa estabamos preparados para preparar a nosa mochila para facer un pequeno traxecto do camiño.







martes, 4 de maio de 2021

AS MASCOTAS DO XACOBEO

Como este ano é ano Xacobeo tivemos a dubida de cantas mascotas houbo na historia do Xacobeo Galego, a nosa labor foi unha pequena investigación e logo de saber como foron tanto as mascotas como os logotipos do Xacobeo pois tivemos que crear a Nosa Mascota Xacobea.

Comezamos por saber que é un Logotipo e unha Mascota.

LOGOTIPO é un símbolo formado por imaxes ou letras que serve para identificar unha empresa, marca, institución ou sociedade e as cousas que teñen relación con elas.

MASCOTA e unha persoa, animal ou cousa aos cales se atribúen virtudes para afastar desgraza sou atraer a boa sorte. OU Figura que se utiliza como símbolo dun acontecemento público importante. Por exemplo: "a mascota dos Xogos Olímpicos"

MASCOTAS DO CAMIÑO DE SANTIAGO

1993 é un ano moi importante para o Camiño de Santiago. Supuxo o renacer das peregrinacións a Santiago, que empezaron a cobrar forza desde finais dos 70, e o recoñecemento universal do Roteiro Xacobeo.

Coincidindo coa celebración dun novo Ano Santo Compostelán –que non se celebraba facía 11 anos-, 1993 trouxo a declaración de Patrimonio da Humanidade para o Camiño Francés e a creación por parte do Goberno galego do primeiro plan de promoción internacional e de dinamización cultural e turística do Camiño de Santiago. O que hoxe coñecemos como Xacobeo.

Todo ese vórtice xacobeo necesitaba dun símbolo. A frecha amarela comezaba a popularizarse e no imaxinario colectivo pesaban elementos tradicionais como o  bordónou a tradicional cabaza. Pero o que hoxe se coñece como o primeiro Ano Santo Compostelán moderno tería a súa propia icona.

Así naceu Pelegrín, a mascota do Xacobeo 1993. A súa popularidade foi mundial. E o seu éxito superou todas as expectativas.

Trazos sinxelos, cores rotundas (azul, vermello, branco e amarelo) e dous complementos insubstituíbles: o  bordón e a cabaza. Estas foron as claves do  Pelegrín. O deseñador galego Luís Carballo foi o pai da mítica mascota, na que quixo condensar a figura do peregrino tradicional cun toque de ilusión e modernidade.

O seu creador apunta ao nome como parte do seu éxito. Ademais de remitir inmediatamente á idea dun peregrino, o termo é reconocible en moitos idiomas.

Presentación na  Expo 92

Pelegrín presentouse nun escenario único: a Exposición Universal de Sevilla de 1992. Aí compartiu protagonismo con outra das mascotas da época: Curro, un alegre paxaro que destacaba pola súa gran crista e pico coas cores do arco da vella.

Ese ano aínda nos deixaría outra mascota  icónica para a historia máis recente de España:  Cobi, o can de estilo  cubista deseñado por  Mariscal para as Olimpíadas de Barcelona  92.



A imaxe do  Pelegrín estivo ligada ao Xacobeo ata 1999. Nese ano, o simpático peregrino foi substituído por unha imaxe circular formada pola silueta de catro cunchas de vieira sobre fondo granate.

Esta imaxe é a que permaneceu ao longo dos diferentes Anos Santos, evolucionando ata o logotipo actual, máis moderno e  estilizado pero que conserva a tradicional cuncha de vieira e as cores branco e granate.


 

 


O Xacobeo nunca volveu a ter mascota oficial. E desde logo non tan carismática como o  Pelegrín. No marco do Xacobeo 2010 tentouse coa aparición de  Xubi.

Neste caso, a idea non partiu da Administración galega senón da igrexa. Concretamente da Fundación  AdSanctumIacobumPeregrinatio, organización dedicada á atención e acollida de peregrinos que puxo en marcha varios albergues coapoio da Xunta.

Xubi naceu da mente do tamén deseñador galego Alberte Permuy, quen apostou por fusionar o bastón e a cabaza nesta simpática mascota de tons verdes e  azulados.

A súa vocación era converterse no novo Pelegrín e a súa imaxe apareceu en contos, gorras, camisetas, xogos, cadernos de viaxe… Mesmo chegou a ter unha canle de televisión propio na internet, no que os peregrinos podían percorrer virtualmente o Camiño de Santiago ata a Catedral.


 


A IMAXE CORPORATIVA DO XACOBEO DENDE 1993  

Desde o  Pelegrín, do Ano Santo de 1993, ata a actualidade, trazamos un percorrido  iconográfico a través da imaxe corporativa da S. a. de  Xestión  do Plan Xacobeo

O Ano Santo de 1993 foi o primeiro “Xacobeo” moderno, organizado pola S. a. de  Xestión  do Plan Xacobeodous anos despois da creación deste organismo. A mascota oficial, obra do deseñador Luís Carballo, foielPelegrín. Carballo taménfoi o autor do logotipo oficial. Tanto o  Pelegrín como o logotipo de 1993 inclúen a representación do peregrino portando os tradicionais  bordón e cabaza.

 

Logotipo do Xacobeo 1993




Pelegrín, mascota oficial do Xacobeo 93


Logotipo do Xacobeo 99


Logotipo do Xacobeo 2004


Imaxen do Xacobeo durante os años 2006 a 2009

Logotipo do Xacobeo 2010



Logotipo do Xacobeo 2021

O  Pelegrín, en 1993, foi a imaxe do primeiro “Xacobeo” moderno, organizado pola S. a. de  Xestión  do Plan Xacobeo.

A imaxe dos seguintes anos santos (1999, 2004 e 2010) é obra do deseñadorAlbertePermuy, que partiudunha representación máis abstracta doutro dos grandes símbolos do Camiño de Santiago: a vieira.

Por outra banda, en 2014, o artista Antón Lamazares deseñou a imaxe do VIII centenario da peregrinación de  san Francisco a Santiago. Creada nunha peza de cartón, representa a austeridade franciscana e está escrita co ‘alfabeto Delfín’, ideado polo propio artista.


Como non podía ser de outro xeito elaboramos a nosa mascota para o Proxecto, mira que preciosidades fixemos a verdade é que somos uns artistazos, ainda que primeiro tivemos que investigar:











Finalmente despois de moito debatir decidimos que a nosa mascota sexa:





























O XOGO DA OCA

 Entre tanto investigar resulta que os peregrinos tamen tiñan tempo para divertirse, entre pescuda e pescuda apareceu o Xogo da Oca:

O taboleiro do xogo da Oca interprétase como unha guía simbólica e encriptada do Camiño de Santiago. Asócianse os símbolos do xogo coas etapas de peregrinación. A súa orixe incerta relaciónase co Camiño das Ocas, o Camiño das Estrelas, a Orde do Amorne, e os templarios, María Magdalena, os merovingios, as lendas, o bestiario e o portazgo.

O xogo instaurouse cando Francisco de Médicis regaloulle a Felipe II un exemplar. Causou furor na corte, converteuse en obsequio a partir de entón entre a nobreza e pronto se popularizou en toda Europa.

Outra teoría estendida entre os estudosos do tema atribúe a súa invención á Orde dos Templarios, creada en 1118 en Xerusalén polos cruzados europeos. As 63 casas das que consta o xogo corresponderían coas oquedades da cuncha dun nautilus, que orixinariamente era o que se utilizaba como taboleiro. Detrás das pontes, as ocas ou as pousadas, quizá se atoparían claves para iniciados na enigmática orde. Para os templarios, a base do animal, é dicir, os dedos das patas da oca asimilados a unha horqueta de tres brazos, ou a unha E, simbolizan tamén unha cruz particular e cristiá. É unha cruz templaria como a que se pode observar en Puente a Raíña, na comunidade de Navarra.

O disco de Phaistos, descuberto en Creta en 1908 e datado cara ao ano 2.000 a. C. consiste nun disco plano de arxila, duns 20 cm de diámetro, cunha liña en espiral con 31 casas nunha cara e 30 na outra. Xa neste disco aparecen en oito casas paxaros de gran tamaño, polo que tamén se asocia como precursor.

En Logroño, ao costado da igrexa de Santiago o Real, situada no casco antigo, pódese contemplar a praza de Santiago, un espazo singular fronte ao parque do Ebro, en cuxo pavimento se ha encastrado un singular xogo da Oca con motivos xacobeos. Ao carón desta praza está a fonte do Peregrino, recordo doutra máis antiga.

Taboleiro:

O taboleiro do xogo da Oca ten forma cuadrangular e leva debuxada unha espiral dividida en 63 casas, numeradas do 1 ao 63, cos seus debuxos e normas correspondentes. Hai 24 casas con figuras e regras fixas asignadas, as demais poden mostrar diferentes motivos.

A viaxe de ida está representado polas 32 casas iniciais, que simulan as 32 etapas do Camiño de Santiago. A viaxe de volta corresponde ás casas 33 a 63, é dicir, o taboleiro do xogo da Oca quérese interpretar como unha guía de ida e volta do Camiño de Santiago. Neste sentido, sería unha proxección investida do disco de Phaistos, necesaria para simplificalo e convertelo nun xogo que resultase de máis fácil comprensión. A interpretación dos símbolos corresponde aos iniciados, pois o pobo xogaba sen coñecer os significados primitivos. O xogo era esencial para non esquecerse da estrutura do taboleiro e do significado dos símbolos; lembremos que estamos a falar dunha guía non escrita, senón simbólica.

Nas súas orixes o taboleiro en realidade non existía, era a súa estrutura o que se coñecía, pois era debuxado sobre calquera superficie: lousa, area, etc.

Imitación das etapas xacobeas :

Segundo os intérpretes do xogo, hai tres etapas que presentan a oca no camiño de ida e de regreso: Nájera-Santo Domingo da Calzada, o Burgo Ranero-Mansilla de las Mulas (Vía Trajana) e Ou Cebreiro-Sarria.

A partir da casa 32, iniciarase o camiño de volta ou regreso. As ocas 36, 41 e 54 marcan o sentido para conseguir a Gran Oca, con todo as casas 45, 50, 59 indican o sentido de inicio.

As casas 6 e 12 permiten salvar un obstáculo. Cruzar a ponte significa cruzar a barreira que separa o mundanal do celestial. Este paso ten un custo ou portazgo pola aprendizaxe recibida. Esta transición é moi dura e hai que tomar un descanso para continuar o camiño, por iso débese ir á pousada, na casa 16, que simboliza o descanso para repoñer forzas e emprender de novo o camiño con ánimos renovados. O descanso significa un atraso na consecución da meta.

Os dados das casas 26 e 53 simbolizan a sorte. No xogo da Oca con tirada de dous dados conseguir un 9 supón avanzar e evitar o pozo e a caveira, que representa a morte.

Caer no pozo, na casa 31, supón permanecer ata que alguén o rescate. O pozo simboliza o pecado e o perdón. Aparece antes da Oca. Sitúase na etapa 32, Arzúa-Monte do Gozo. Dise que o Monte do Gozo era o último lugar onde os peregrinos podían pecar; o normal é que lavasen as súas roupas na Lavacolla como un signo de limpeza espiritual para alcanzar Santiago.

O labirinto está na casa 42; o extraviado debe saltar á casa 30, xusto antes do pozo e a piques de alcanzar a Oca. O labirinto representouse como a Torre de Babel: a confusión de camiños físicos, idiomas e ideas.

O cárcere, na casa 42, representa calquera desviación que pode levar a prisión ata que alguén o redima. Hai que ter en conta as desviacións relixiosas tan veladas pola Inquisición e a arbitrariedade da Xustiza aplicada polos distintos reinos e señores. Se o cárcere atópase en León, o único lugar ao que pode sinalar é ao actual hostal de San Marcos, levantado inicialmente como hospital de Peregrinos e cárcere.

A caveira na casa 58 é o sinónimo da morte, o fin do Camiño. A morte supón unha esperanza de resurrección. O xogo da Oca sitúa a caveira na etapa 26 do Camiño de Santiago.

Hai que alcanzar o numero exacto para entrar no xardín da Oca, na casa 63. Corresponderá á casa número 64, pero non está numerada. É a Gran Oca que alcanza e garda a sabedoría secreta, iluminada e non escrita. O final do Camiño, o xardín da sabedoría, o final dun iniciado e o nacemento dun iluminado.


Antes de elaborar o noso propio xogo visualizamos o seguinte video:


Mirade que atentiños estamos:







E a continuación elaboramos o noso xogo da oca con lousa, o cal e moi importante na nosa contorna. A lousa é unha rocha metamórfica de cor negra azulada e de gran moi fino, que se exfolia con facilidade. 






Rematado o xogo estamos a expensas de ubicalo pero o resultado foi este:






HÁBITOS DAS TENCOLOXÍAS DIXITAIS DO ALUMNADO DE PRIMARIA DO CEIP PLURILINGÜE JULIO GURRIARÁN

Como membro do equipo docente deseñei unha enquisa para saber os hábitos sobre o uso e coñecemento sobre as tecnoloxías dixitais entre o alu...